روایت‌شناسیِ شناختی (۱)

روایت‌شناسانِ شناختی به پیروی از دیوید هِرمن، که در زمره‌ی برجسته‌ترین نظریه‌پردازان این حوزه از مطالعات روایت است، می‌کوشند به این پرسش اساسی پاسخ دهند که: جهان‌های داستانی چگونه مخاطب را مجذوب خود می‌کنند؟ هِرمن «جهان داستانی» (اصطلاح ابداعی خودش) را برابر با جهان تخیلی‌ای نمی‌داند که داستان‌نویسان یا روایت‌سازان در داستان‌ها و روایت‌های‌شان خلق می‌کنند. البته هر نویسنده‌ای با نوشتن داستان، جهانی خیالین می‌آفریند: شخصیت‌ها، مکان‌ها، رویدادها، … همه‌وهمه مخلوق قوّه‌ی تخیل نویسنده‌اند؛ به بیان دیگر، وجود عینی ندارند، بلکه از جانب نویسنده تصور شده‌اند. اما جهان داستانی به معنای تخصصی‌تری که هِرمن مراد می‌کند، بر اثر مشارکت خواننده خلق می‌شود. به عبارتی، جهان داستانی حاصل همکنشی میان نویسنده و خواننده است. نویسنده نشانه‌هایی را در متن می‌گنجاند، اما آن نشانه‌ها با فرایندهای ذهنی و شناختیِ خواننده معنادار و دلالتمند می‌شوند. جهان داستانی حاصل تداخل متقابل متن و ذهنِ ادراک‌کننده‌ی آن متن است. پس متن (نشانه‌های نوشتاریِ چاپ‌شده روی کاغذ، یا متن دیجیتالی در فضای مجازی، یا متن دیدگانی ــ شنیداریِ فیلم بر پرده‌ی سینما، و . . .) حکم ماده‌ی خام یا ساختمایه‌ای را دارد که در ذهن خواننده/ مخاطب پردازش می‌شود تا بدین ترتیب جهان داستانی شکل بگیرد. در فرایند این پردازش، از یک سو روایت با تمام ویژگی‌های شکلی‌اش (شخصیت‌های خاص خودش، مکان‌هایش، رویدادهایی که در آن رخ می‌دهند، کشمکش‌های خاصی که در روابط شخصیت‌ها شکل می‌گیرند، نحوه‌ی پایان‌بندی داستان، و غیره) همچون محرکی عمل می‌کند که با درگیر کردن ذهن مخاطب، او را به اندیشیدن سوق می‌دهد. از سوی دیگر، همه‌ی تجربیات قبلی خواننده یا مخاطب از جهان واقعی، همراه با همه‌ی باورهای گفتمانیِ او وارد برهم‌کنش با آن عناصر شکلی می‌شوند. حاصل این تلاقی و تداخل، معرفت یا شناخت خواننده/ مخاطب از جهان تخیلی‌ای است که او را ناخودآگاه به یاد جهان واقعی می‌اندازد، شناختی که واکنش‌های عاطفی و اندیشگانی هم در پی می‌آورد.
روایت‌شناسیِ شناختی صرفاً یکی از نحله‌های متعددی است که همگی ذیل عنوان عامِ «روایت‌شناسی پساکلاسیک» گروه‌بندی می‌شوند و بقیه‌ی این نحله‌ها که موضوعاتی از قبیل ترارسانه‌گی و روایتگری در رسانه‌های دیجیتالی را می‌کاوند نیز به همین میزان جذابیت دارند. نقطه‌ی اشتراک همه‌ی رویکردهای روایت‌شناسی پساکلاسیک، به‌رغم تفاوت‌های‌شان، عبارت است از: الف. تأثیرپذیری از نظریه‌های پساساختارگرا (به‌ویژه نظریه‌ی واسازی)، و ب: گرایش به مطالعه‌ی روایت در بافتاری میان‌رشته‌ای. در نتیجه‌ی این تحولات و گذار از مرحله‌ی کلاسیک به پساکلاسیک، امروزه «روایت‌شناسی» به اصطلاحی تجمیع‌کننده تبدیل شده است که نه‌فقط رویکردهای برآمده از رشته‌های مختلف را در بر می‌گیرد، بلکه با مبنا قرار دادن تعریفی همه‌شمول از مفهوم «روایت»، گستره‌ی مطالعات و نقد روایت‌شناسانه را از متون ادبی به طیف وسیعی از متون روایتی در حوزه‌های گوناگونی همچون روزنامه‌نگاری، حقوق، سینما، تاریخ، تئاتر، تولیدات رسانه‌ای، روان‌درمانی و غیره بسط داده است.

(بخشی از مقدمه‌ی حسین پاینده بر کتاب روایت: مفاهیم بنیادی و روش‌های تحلیل. تهران: انتشارات مروارید، ۱۴۰۰)

اطلاعیه‌ی کارگاه «نقد ادبی با رویکرد روایت‌شناسی (۲)» (آنلاین)

انجمن علمی دانشجویی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبائی
و
انجمن علمی دانشجویی زبان و ادبیات عربی دانشگاه علامه طباطبائی
برگزار می‌کنند:

 کارگاه آنلاین نقد ادبی با رویکرد روایت‌شناسی (۲) 

کارگاه «نقد ادبی با رویکرد روایت‌شناسی (۲)» به منظور تکمیل مباحث نظری‌ای برگزار می‌شود که پیشتر در بخش نخستِ این کارگاه به علاقه‌مندان ارائه گردید. همچون کارگاه قبلی، مدت این کارگاه ۸ جلسه خواهد بود و در آن علاوه بر بحث پیرامون اصول و مفاهیم بنیادی روایت‌شناسی، کاربرد این مفاهیم در نقد عملی داستان تمرین خواهد شد. چهار جلسه‌ی اولِ این کارگاه به معرفی و بحث درباره‌ی چهار مفهوم کلیدی روایت‌شناسی اختصاص خواهد داشت که عبارت‌اند از «درون‌گذاری»، «کانونی‌سازی»، «انواع گفتمان مستقیم و غیرمستقیم» و «راوی قابل‌اعتماد». در چهار جلسه‌ی بعدی، دیدگاه‌های ژنت و نظریه‌پردازان پساژنتی درباره کانونی‌سازی، با شرح بیشتر همراه با نمونه‌هایی از نقد عملی مطرح خواهند شد. این کارگاه، هم برای علاقه‌مندان به نقد ادبی طراحی شده است و هم برای داستان‌نویسان نوجویی که مایل‌اند از راه آشنایی با نظریه‌های جدید روایت به غنای داستان‌های خود بیفزایند.

این کارگاه بر اساس کتاب «نقد ادبی با رویکرد روایت‌شناسی» برگزار خواهد شد (انتشارات نیلوفر، اردیبهشت ۱۴۰۰). اعضای کارگاه می‌بایست هر هفته بخشی از مطالب کتاب را که از قبل مشخص می‌شود بخوانند تا بتوانیم در کارگاه مطالبی افزون بر آنچه در کتاب آمده است را مطرح و به‌طور جمعی به بحث بگذاریم. از همه‌ی اعضای کارگاه انتظار می‌رود که در بحث‌های جمعی، اعم از نظری و نقد عملی، مشارکت کنند. از شرکت‌کنندگان در کارگاه درخواست می‌شود برای جلسه‌ی اول، صفحات ۱۰۷ الی ۱۱۲ از کتاب را خوانده باشند.

زمان: پنجشنبه‌ها، ساعت ۱۸
مدت دوره: هشت جلسه (از ۲۹ مهر ۱۴۰۰)
مهلت پیش‌ثبت‌نام: از ۱۹ تا ۲۷ مهر
پیش‌ثبت‌نام و کسب اطلاعات بیشتر: 
واتس‌اپ ۰۹۰۲۹۶۴۵۵۴۸
t.me/AnjomanElmiAdabiatATU
instagram.com/atu_lit_elmi

اطلاعیه‌ی کارگاه دوجلسه‌ای نقد فیلم (آنلاین)

انجمن علمی دانشجویی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علّامه طباطبائی
با همکاری انجمن علمی دانشجویی مطالعات فرهنگی و رسانه دانشگاه علّامه طباطبائی
برگزار می‌کند:

فرصت ازدست‌رفته‌ی عشق:
نقد فیلم «بازمانده‌ی روز» با دو رویکرد روایت‌شناسی و نشانه‌شناسی
(آنلاین)

با تدریس دکتر حسین پاینده

۲۰ و ۲۳ مهرماه، ساعت ۱۸ تا ۲۰:۳۰ (دو جلسه)
هزینه‌ی دوره: ۴۰ هزار تومان
زمانبندی جلسات: ساعت ۱۸ تا ۱۹ بخشی از فیلم «بازمانده‌ی روز» نمایش داده خواهد شد و از ساعت ۱۹ تا ۲۰:۳۰ آقای دکتر پاینده به نقد و بررسی آن خواهند پرداخت.

راه‌های ارتباط با ما:
واتس‌اپ: ۰۹۰۲۹۶۴۵۵۴۸ 

صفحه‌ی اینستاگرام انجمن زبان و ادبیات فارسی: Instagram.com/atu_lit_elmi

صفحه‌ی اینستاگرام انجمن مطالعات فرهنگی و رسانه: instagram.com/mcs_atu

کانال تلگرام انجمن زبان و ادبیات فارسی: @AnjomanElmiAdabiatATU

کانال تلگرام انجمن مطالعات فرهنگی و رسانه:  @MCS_ATU

ادمین تلگرام: @anjoman_adabiat_admin

کتاب «روایت» منتشر شد

کتاب جدید دکتر حسین پاینده درباره‌ی روایت‌شناسی با عنوان روایت: مفاهیم بنیادی و روش‌های تحلیل از سوی انتشارات مروارید منتشر شد.

روایت: مفاهیم بنیادی و روش‌های تحلیل
نوشته‌ی برانوِن تامس
ترجمه‌ی حسین پاینده
چاپ اول، انتشارات مروارید، پاییز ۱۴۰۰

روایت‌شناسی را می‌توان «دانشی برای فهم روایت» تعریف کرد که می‌خواهد به پرسش‌هایی از این دست پاسخ دهد: روایت چیست؟ از چه عناصری تشکیل می‌شود؟ چرا انسان‌ها روایت‌سازی می‌کنند؟ علت شیفتگی ما به روایت چیست؟ چرا واکنش‌های مخاطبانِ مختلف به روایتی واحد تا این حد متنوع و متفاوت است؟ و … .

کتاب حاضر می‌کوشد این قبیل پرسش‌ها را با استناد به مفاهیم مطرح‌شده در نظریه‌های روایت پاسخ دهد. به این منظور، نویسنده چشم‌اندازی فراخ از مبانی روایت ترسیم می‌کند که از خاستگاه آن در نظریه‌پردازی‌های ارسطو در یونان باستان شروع می‌شود و علاوه بر روایت‌شناسی کلاسیک، رویکردهای پساکلاسیک را نیز به‌تفصیل معرفی می‌کند تا به نظریه‌های پسامدرن در دوره‌ی معاصر برسد. هر یک از فصل‌های این کتاب، هم مباحث نظری درباره‌ی چیستیِ روایت و عناصر آن را شامل می‌شود و هم این‌که روش‌ها و رویکردهای مختلف در تحلیل روایت را با ارائه‌ی نمونه به خواننده معرفی می‌کند. مفاهیم و اصطلاحات روایت‌شناسی حینِ بحث‌های هر فصل توضیح داده شده‌اند و افزون بر آن، «واژه‌نامه‌ی توصیفی اصطلاحات روایت‌شناسی» در پایان کتاب، برگزیده‌ای از رایج‌ترین اصطلاحات تخصصی این حوزه را در بیش از پنجاه مدخل به خواننده توضیح می‌دهد.